Μιχάλης Γκανάς

Ποίημα

(Παραλογή, 1993) [Ι]

Κοιτάζω ένα πηγάδι. Με κοιτάζει.

Κοιταζόμαστε ώρα πολλή

σαν μαλωμένα αδέρφια.

Μονόφθαλμο σκοτάδι με τραβάει

και κατεβαίνω πέτρα πέτρα

απόκρημνη ζωγραφική.

Σωτήρη. Με τα δικά σου δάχτυλα κρατιέμαι

με το δικό μου σώμα κινδυνεύω

γλιστρώ και με φωνάζεις Κωνσταντίνο.

Μου πέφτουν τα σγουρά μαλλιά και το ξανθό μουστάκι

σαν άρρωστο παιδάκι ψιθυρίζω

τη βραδινή μου προσευχή